Kan, ter, gözyaşı… Bunlar işin sadece görünen kısmı. Oysa anneliğin görünmeyen bir tarafı daha var: huzur, mutluluk, ve onsuz yaşayamama hissi.
Anne olmak… Tarifi gerçekten imkânsız bir doğa harikası, adeta mucizevi bir olay. Ama “anne olmak nasıl bir şey?” diye her anneye sorsak, her birimiz bambaşka şeyler anlatırız. İşte ben de bu yazıda, kendi annelik serüvenimi sizlerle paylaşmak istiyorum.
HAYALİMDEKİ ANNE
Henüz hamilelik serüvenim başlamadan önce, kendimi hep sakin, sabırlı ve bilinçli bir anne olarak hayal ederdim. Hatta “Ben kardeşimi büyüttüm, tecrübeliyim, rahat olur benim için” diye düşünüyordum. Ama işler hiç de öyle değilmiş…
Bebeğimle birlikte ben de yeniden doğdum. Her şeye sıfır bilgiyle başladık. Eşim de dâhil olmak üzere, hepimiz için yepyeni bir hayatın kapıları aralanmıştı. İlk zamanlar: yedir, altını değiştir, uyusun… Her şey basitti, geceleri uyanmak dışında. Sonra o büyüdükçe sorumluluklar da büyüdü, benim çabalarım da arttı.
YETERSİZLİK HİSSİ VE YALNIZLIK
Ama bir noktadan sonra içimi kemiren bir duygu başladı: Yetersizlik hissi. Ne zaman çevremle bu duyguyu paylaşsam, herkes “çok iyi bir annesin”, “gayet yeterlisin” diyordu. Ama hiçbir şey beni tatmin etmiyor, hiçbir söz beni mutlu etmiyordu.
Bir de işin içine taşınma süreci girdi. Doğup büyüdüğüm şehirden, hiç tanımadığım bir şehre taşındık. İstanbul’da bana destek olacak herkes geride kalmıştı. Eşim elbette yanımdaydı ama o dönemde ben, sanki hem ona hem çevremdeki herkese yük oluyormuşum gibi hissediyordum.
ÖZGÜRLÜĞÜ ÖZLEMEK
Çocuksuz hayatımı özlüyordum. Özgür olmayı, kafama göre hareket edebilmeyi, sabaha kadar uyuyabilmeyi… Uykusuz geceler, yorucu günler, öfke anları, ağlama krizleri… Ama sonra bir çift göz… O minik gözler her şeyi unutturuyordu. O, dünyalar güzeli kızım…
ŞİMDİ NE DURUMDAYIM?
Şimdi Temmuz ayında iki yaşını dolduracak. Artık her şey daha keyifli. Ben daha mutluyum. Ve zamanında özlediğim “kendimi”, şimdi hayallerimi gerçekleştirerek yeniden buluyorum. Adeta kendimi tedavi ediyorum.
Peki Ya Senin Annelik Serüvenin Nasıl?
Bu benim hikâyemdi. Belki senin hikâyen çok farklıdır. Belki çok benzer. Ama her birimizin anneliği kendine özgü, kendine ait. Eğer sen de paylaşmak istersen, yorumlara yazabilirsin. Kim bilir, belki senin hikâyen bir başkasının içini ferahlatır.
Bir yanıt yazın